Nieuwe ervaringen in Dar Es Salaam

Habari!

Mambo?

Eindelijk weer een verhaal:D.

Tegenwoordig doen we veel dingen zelfstandig met Dala Dala busjes (het openbaar vervoer). In eerste instantie gingen we naar school onder begeleiding van Meshack. Eerst moet je een stuk lopen, dan een stuk met de bus en dan weer een stuk lopen. We dachten dat we de terugweg wel konden vinden. Helaas ging dit mis en hebben we een heel stuk van de omgeving mogen bekijken.

Op school bevalt nog steeds goed. We krijgen een steeds betere band met de kinderen en het zal dus moeilijk worden om afscheid van ze te nemen. De school is nog steeds zeer Afrikaans. We kregen namelijk pas twee weken geleden een overzicht van welke stof precies nog behandeld moest worden.

We hebben al verschillende dingetjes gedaan voor de school. In groep twee bleek dat de kinderen het lastig vonden om de tafeltjes te leren. Om de tafeltjes beter te kunnen onthouden is het belangrijk dat de kinderen ze zo vaak mogelijk zien. We hebben daarom vier grote platen gemaakt van tafel twee t/m tafel vijf. Deze hebben we opgehangen in de klas zodat de kinderen ze de hele dag kunnen bekijken. Toen de kinderen het zagen, begonnen ze meteen door elkaar alle tafeltjes op te noemen. Geslaagd dus!

Verder hebben we een aantal voorleesboeken gekocht om te kunnen voorlezen aan beginners, middle en topclass. De verhalen over een lachende giraffe, een aardige leeuw en een creatieve kameleon vielen erg in de smaak. Als je vraagt of de kinderen op het plaatje de kameleon zien, stormen ze allemaal op het boek af om met hun vingertjes de kameleon aan te wijzen. Heel leuk dus.

Verder zijn de springtouwen die we zouden maken af. Twee weken geleden was er een bijeenkomst van de leraren. Wij mochten hier bij zijn. Er moest gepraat worden over de situatie in groep 6. De kinderen presteren niet goed en de leraren kunnen niet goed achterhalen wat nu het probleem is. Het bleek dat de kinderen niet eerlijk voor hun mening durfden uit te komen omdat ze bang waren voor straf. Hierdoor is de communicatie tussen de leraar en de kinderen dus niet goed. Omdat wij het toch belangrijk vinden dat zowel de leraren als de kinderen hun zegje kunnen doen, hebben we na overleg met Maria een ideeenbox geintroduceerd. Zo kunnen alle leraren en leerlingen anoniem hun zegje doen of ideeen opperen.

Het maken van de ideeenbox was nog een flinke klus. We wilden een stevige box met een slot en een gleuf. Hout is hier lasting te krijgen. Maria kon ons toen helpen. We moesten naar ‘Gerezani’. Na veel uitleg zijn we er gekomen. Gerezani is een straat. Hier zitten allemaal straatwinkeltjes die allemaal huishoudelijke en doe het zelf artikelen verkopen. Het leek alsof we een soort van achterbuurt binnenliepen. De winkeltjes hebben geen naam. We moesten dus zoeken naar dat ene winkeltje dat ijzeren kisten verkocht en maakte. Uiteindelijk hadden we het gevonden. De eigenaar was een mannetje van 1.50m (die dus zelf in de kist pastte). Hij kon voor ons een kist maken. 45000 tsh zei hij met een smile. Wij wisten dat we er maar 15000 tsh aan uit moesten geven. Uiteindelijk hebben we Meshack gebeld, die de man heeft kunnen ompraten en heeft kunnen uitleggen wat voor soort kist we precies wilden. De volgende dag konden we de kist al komen ophalen. Natuurlijk wilde hij ons toen nog een duur slot aansmeren, maar omdat we zo goed zijn geworden in afdingen zijn we met kist en slotje voor (totaal) 17000 tsh naar huis gegaan.

Verder zijn we ook voor de eerste keer door de schoolbus thuisgebracht. We mochten met de kinderen mee en tijdens de reis begonnen ze allemaal te zingen in Swahili. We kregen zo een rondleiding door de omgeving en konden zien waar de kinderen woonde. De wegen zijn van zand en zitten vol met hobbels. De bus gaat letterlijk over ieder weggetje. Zelfs als er stenen en boomstronken liggen. Dat was dus een leuke ervaring. Chris is een keer zelfs een beetje zeeziek geworden. Ook zijn we al twee keer achter op de motor van de bushalte naar school gegaan. De motoren staan op 1 plaats bij de busstop te wachten als een soort taxi. Ook dit was een toffe ervaring, maar wel een beetje eng. We gingen namelijk (zonder helm) over dezelfde hobbelweggetjes. Gelukkig is op deze weg bijna geen verkeer.

Een week geleden zijn we ter ere van de graduation van topclass naar fun city geweest. Fun city is een speelpark voor de kinderen. Er is verder ook een zwembad bij. De school had gevraagd of wij met ze meewilden. Natuurlijk! Ook de kinderen bleven maar vragen of we ECHT meegingen. Zaterdagmorgen gingen we naar school om vanuit daar om 9uur ‘s ochtends te vertrekken naar fun city. Helaas bleken de bussen die geregeld waren (en dus ook al ter plaatse waren) TOCH te duur te zijn.. Deze bussen werden weggestuurd. Er moest dus op dat moment nog nieuw vervoer komen.

De reis ernaartoe was lang en we zaten tussen alle opgewonden en schreeuwende kinderen. Op de helft van de heenreis moest ons busje terug omdat deze de ouders van de graduates moest ophalen. Wij werden dus verdeeld over twee andere busjes. Lekker proppen dus. Na aankomst mocht iedereen een paar uurtjes spelen en in het water hangen. Zwemmen was heerlijk, omdat dit de eerste keer was dat we een beetje konden afkoelen. De kermisattractie ging echter een stuk harder dan in Nederland, waardoor Chris er een beetje misselijk uitkwam. Eva is in geen enkele attractie geweest omdat ze nog moest bijkomen van de busreis (met gillende kinderen). Toen gingen we lunchen, frieten met kip. Alle kinderen blij. Hierna volgde de ceremonie. Wij mochten als ‘guests of honour’ nog een praatje doen, wat door Maria in Swahili werd vertaald. Zo konden alle ouders het begrijpen. Mevrouw Mbaga, degene die alles op school in goede banen leidt, had twee hele grote cakes gebakken. Als onderdeel van de ceremonie voerden de ouders hun kind een stukje cake. De stukjes waren wel iets te groot voor de kleine mondjes, wat een grappig gezicht opleverde. Verder mochten wij de certificaten aan de kinderen overhandigen. We hadden ook zelf iets kleins geknutseld om aan iedere graduate te geven. Als laatste wilden de ouders nog met hun kind en alle cadeau’s op de foto. Na de ceremonie was de dag afgelopen en ging iedereen weer naar huis.

Op het moment zijn we bezig met het bezoeken van de ouders van de slow learners. We zijn nu al bij vier huizen geweest. We worden ontzettend welkom ontvangen. Het is hier beleefd om hapjes en een drankje aan te nemen, wanneer het je wordt aangeboden. Iets niet aannemen wordt als een afwijzing gezien. Op de terugweg konden we dus lekker boertjes laten van alle frisdrank. De huizen zijn heel verschillend van piepklein tot (voor nl maatstaven) best groot. Wat opvalt is dat de huizen in onze ogen niet af lijken te zijn. Ramen zonder kozijnen, trappen die aan de zijkant open zijn, geen deuren maar doeken in de opening gespijkerd. Het laatste huis was zo scheef dat we bij opstaan van de bank even ons evenwicht verloren. Het is wel een hele mooie ervaring en hierdoor zijn we meer toegekomen aan het ‘cultuur proeven’. We gaan over iedere slow learner een rapport schrijven. Deze zullen ook bij de ouders terrecht komen, zodat ze meer inzicht krijgen in de situatie van hun kind. De ouders vragen steeds: ‘ Wat kan ik beter doen’. Dat is best een lastige vraag. De afrikanen behandelen hun kinderen over het algemeen met meer afstand en tonen in hun aanpak vaak minder liefde. Ze hanteren meer een harde aanpak. Er wordt weinig met het kind gecommuniceerd en er wordt snel naar een stok gegrepen. Wij hebben tot nu toe kunnen uitleggen dat complimentjes en liefde ervoor zorgen dat een kind zich veilig voelt en zich beter kan ontwikkelen. Op school hebben we hiervan een heel goed voorbeeld. Paulo was een tegendraads jongetje, die zich slecht concentreerde en veel kattenkwaad uithaalde. Verder lag hij met andere kinderen vaak overhoop en luisterde hij heel slecht in de klas. Wij kwamen erachter dat zijn ouders niet zoveel om hem gaven en hem maar zijn gang lieten gaan. We behandelen hem in de klas met meer liefde en op het moment dat hij het goed doet benadrukken we dit met complimentjes en een aai over zijn bol. Verder heeft Eva een keer een gesprekje met hem gehad. Door te zeggen dat we hem zo’n lieve jongen vinden en dat we trots op hem zijn, leeft hij helemaal op en je ziet dan hoe blij hij is. Deze twee dingen hebben ertoe geleid dat hij veel beter zijn best doet en niet slechter luistert dan de gemiddelde leerling.

Verder hebben we onze teennagels een keer laten lakken met een basiskleur en daarover versiering in een andere kleur. Naar nederlandse maatstaven een tikje ordinair. Hier is het juist mooi en verzorgd. Dit voor maarliefst 1.25 euro per persoon! In deze salon kwam een dronken vrouw binnenlopen. Zij was ervan overtuigd dat Chris Swahili kon. Toen dit niet het geval bleek te zijn, was ze ervan overtuigd dat Eva het wel kon. Hierdoor heeft ze ongeveer 30 minuten een heel eenzijdig gesprek met ons gevoerd. Na deze uitputting viel ze tijdens het krullen van haar haar in slaap. Niet meer wakker te krijgen. De rest van de salon vond dit heel normaal want ze kwam daar vaker. Ook toen ze bijna moest overgeven maakte niemand zich hier druk om. De persoon die onze nagels deed was een jongen met dreadlocks en eigen stijltje. Jongens die dit beroep beoefenen zijn hier erg populair omdat ze veel met dames in contact komen.

We gaan nog steeds elke zondag naar de kerk. Twee weken geleden was er een speciaal optreden van een soort breakdancers. Deze kwamen ons uit het publiek plukken om vooraan met hen mee te dansen. Gelukkig danste de hele kerk mee en iedereen vond het geweldig. Wij dus ook!

De regen hier is erg bijzonder. Het begint steeds vaker te regenen, omdat we dichter bij het regenseizoen komen. In 3 seconden kan het heel hard regenen. Regen verplaatst zich over het land. Soms kijk je uit het raam en dan regent het links nog niet en rechts al wel. Op een dag toen we naar school liepen begon het zacht te regenen. Eva hoorde de regen van achteren heel hard aankomen. Daarop reageerde Chris met: ‘nee het komt van rechts!’ Meteen werden we overspoeld met regen. Gelukkig hebben we nog kunnen schuilen onder een ieniemienie afdakje (20 bij 30 cm).. Wel fijn dat het met regen nog steeds niet koud is.

Ook hebben we onze kleding gewassen. Dit betekent; op een stoeltje met een tijltje met water schrobben tot je erbij neervalt. De eerste keer hadden we onze was iets te lang opgespaard en hadden we na een paar uur schrobben ook het vel van onze tere vingertjes geschuurd.

Dan de plannen voor de komende tijd!

Ten eerste gaan we op 12 december met de bus naar Arusha. Dit schijnt een mooie stad te zijn. We kunnen bij familie van Maria overnachten. Verder zullen we hier waarschijnlijk (als de kosten het toelaten) vier dagen op safari gaan in verschillende nationale parken. Ook zullen we nog een paar dagen uittrekken om de stad te bekijken. 21 december gaan we terug naar Dar Es Salaam om kerst bij Maria thuis te kunnen vieren. Op 27 december gaan we met de ferry naar Zanzibar. Dit is een eiland langs de kust van Tanzania. Dar Es Salaam ligt aan de kust, waardoor we met de ferry in ongeveer 3 uur op Zanzibar kunnen zijn. We hebben al een hostel geboekt tot 1 januari. Het hostel is vlak bij ‘stone town’. Dit is een van de bezienswaardigheden van Zanzibar. Het hostel is voor ons betaalbaar omdat het naast de vismarkt ligt. Op de site werden we al gewaarschuwd voor deze lucht. Ach, je moet wat als arme student;). Hier zullen we dus ook oud en nieuw vieren. De laatste nacht (1 op 2 januari) zullen we weer bij Maria thuis doorbrengen om op 2 januari weer naar Nederland te vliegen. Op 3 januari komen we om 13.45u aan in Brussel.

Weetje: Van vliegveld tot vliegveld doen we er 26 uur over waarvan we 14 uur op het vliegveld van Doha mogen verblijven. Dit keer hebben we dus tijd zat om parfummetjes te ruiken.

Tot de volgende keer maar weer, toedeledoki, laterspaters!

Chris & Eva